Απο τη Ρανιώ Νιζαμίδη
Με επιτυχία διεξήχθη και ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός «Γίνε ζαχαροπλάστης», πον διοργάνωσε για δεύτερη σννεχή χρονιά το περιοδικό μας σε σννεργασία με τον εκπαιδεντικό όμιλο Le Monde. Μαζί με τονς πέντε νικητές και άλλονς 91 νέονς από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο ζήσαμε πέντε μέρες σκέτη γλύκα.
Ό,τι ξεκινάει με γλυκά τελειώνει και γλυκά . Βασιζόμενοι σε τέτοιου είδους ζαχαροπλαστικές νομοτέλειες, μπήκαμε με φούρια και προσδοκίες, το δεύτερο δεκαήμερο του περασμένου μήνα, στη διαδικασία για τον δεύτερο ετήσιο διαγωνισμό «Γίνε ζαχαροπλάστης». Και κανείς μας δεν βγήκε χαμένος· ούτε οι συντελεστές, ούτε οι διοργανωτές, ούτε φυσικά οι συμμετέχοντες. Κάθε άλλο. Ολοι ζήσαμε τέσσερις μέρες, από τις 10 μέχρι και τις 13 Σεπτεμβρίου, γεμάτες σασπένς και συγκινήσεις, με αποκορύφωμα χαράς τη 16η Σεπτεμβρίου, ημέρα απονομής των βραβείων. Ενενήντα έξι νέοι άνθρωποι από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, ηλικίας 18 έως 30 ετών, έβαλαν τα δυνατά τους προκειμένου να γίνει δικό τους ένα από τα πέντε μεγάλα, εκπαιδευτικού χαρακτήρα, έπαθλα, τα οποία συνόδευαν τις αντίστοιχες διακρίσεις. Εκείνοι που έκοψαν με επιτυχία το νήμα του τερματισμού δεν είχαν δώσει εξαρχής στίγμα… φαβορί, καθώς το επίπεδο του συνόλου των συμμετεχόντων ήταν φέτος αρκετά υψηλό, όπως είχε προβλέψει, ήδη από το στάδιο της προεπιλογής, ο Στέλιος Παρλιάρος. Κοινώς, στις εγκαταστάσεις της σχολής Le Monde, όπου διεξήχθη και πάλι ο διαγωνισμός, μας ήρθαν οι πιο «διαβασμένοι» των «Γλυκών ιστοριών».
ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΟΛΑ
Μολονότι οι αιτήσεις συμμετοχής, οι οποίες έφτασαν μέχρι την 1η Ιουνίου στα γραφεία του περιοδικού, ήταν λιγότερες από πέρυσι, οι έγκυρες ήταν σαφώς περισσότερες και πολύ πιο ενδιαφέρουσες ως προς τη ζαχαροπλαστική ιδέα-συνταγή που έπρεπε, σύμφωνα με τους δημοσιευμένους στα τεύχη Απριλίου και Μαΐου όρους, να συνοδεύει την καθεμία. Κατ’ αναλογίαν ήταν μειωμένα και τα τηλεφωνήματα που δεχτήκαμε για διευκρινίσεις: Δηλαδή πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην άχνη και την κρυσταλλική ζάχαρη; Γιατί δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω και μπίτερ και λευκή, σοκολάτες δεν είναι και οι δύο; Αφού το λικέρ γίνεται από φρούτα, να είναι αυτό το έξτρα υλικό μου; Αντίθετα, τα παράπονα για το όριο ηλικίας εισέρρεαν και πάλι με ζηλευτή επιμονή: Εμείς δηλαδή που πατήσαμε τα τριάντα, τέρμα, δεν έχουμε ελπίδα να ασχοληθούμε πια επαγγελματικά με τη ζαχαροπλαστική; Δεν φτάνει που μας απορρίπτουν λόγω ηλικίας στην αγορά εργασίας, μας απαγορεύετε κι εσείς να δοκιμάσουμε την τύχη μας σε αυτό που αγαπάμε;
Και δώσ’ του να εξηγούμε ότι η διοργάνωση του συγκεκριμένου διαγωνισμού είναι βασισμένη στη φιλοδοξία «να εκπαιδεύσουμε τους επαγγελματίες ζαχαροπλάστες της επόμενης ημέρας». Εκείνους που κάνουν συνειδητά την επιλογή της ζαχαροπλαστικής, όχι από ανάγκη λόγω των συνθηκών εκείνους που έχουν τις ψυχικές και σωματικές αντοχές να συμμορφωθούν με τις επιταγές κάθε δασκάλου, να διαβάσουν, να εξεταστούν, να περάσουν δοκιμασίες, να ξημεροβραδιαστούν, όποτε χρειαστεί, στο εργαστήριο εκείνους που θα αφοσιωθούν στην τέχνη τους, χωρίς ο ενθουσιασμός τους να έχει φθαρεί από τα αναπόφευκτα στραπάτσα της «σκληρής πραγματικότητας».
ΗΜΕΡΑ ΕΓΓΡΑΦΩΝ
Σε αυτή την κατηγορία ανήκαν και τα 96 παιδιά που την Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου συμπλήρωσαν την αίτηση εγγραφής στο διαγωνισμό, πιάνοντας θέση στην «ουρά» πουρνό-πουρνό, σίγουρα νωρίτερα από την προκαθορισμένη ώρα προσέλευσης. Περίπου τα 40 από αυτά δήλωσαν τόπο μόνιμης κατοικίας κάποια ελληνική επαρχιακή πόλη· την οποία επέμειναν ότι δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν για την όποια μεγάλη «αθηναϊκή ευκαιρία», παρά μόνο προσωρινά, όσο είναι αναγκαίο για να ολοκληρώσουν σπουδές και μαθητεία. Πράγμα που σημαίνει ότι σε μερικά χρόνια οι κάτοικοι Αθηνών και περιχώρων πιθανόν να πρέπει να οδεύσουν προς Αίγιο για το καλύτερο μιλφέιγ, προς Γιαννιτσά για το πιο νόστιμο προφιτερόλ, προς Διδυμότειχο για την πιο άρτια σαρλότ, και πάει λέγοντας. Αισιόδοξη προοπτική στ’ αλήθεια.
Την ίδια μέρα των εγγραφών πραγματοποιήθηκε το σεμινάριο του Στέλιου Παρλιάρου με αντικείμενο την τούρτα την οποία θα καλούνταν να φτιάξουν τα παιδιά στην ημιτελική φάση: την εξαιρετική, πανάλαφρη κονκόρντ, με μους σοκολάτα και σοκολατένια μαρέγκα. Δώδεκα η ώρα «χτύπησε κουδούνι» για το πρώτο γκρουπ. Σε ένα από τα αμφιθέατρα του ισογείου στη σχολή Le Monde οι επίδοξοι ζαχαροπλάστες πήραν θέση απέναντι από τον δάσκαλο. Δίπλα του, έτοιμος να συμπληρώσει τις φράσεις και τις κινήσεις του, ο Φώτης Χρυσανθίδης. Βήμα-βήμα παρασκεύασαν μπροστά τους το γλυκό, δίνοντας πολύτιμα τιπ για κάθε στάδιο της διαδικασίας. Αλλά επειδή η μαρέγκα της βάσης παίρνει το χρόνο της μέχρι να ψηθεί, για το τελικό μοντάρισμα χρησιμοποίησαν μία από τις τέσσερις-πέντε που είχαν φροντίσει να φτιάξουν αξημέρωτα στο εργαστήριο του «Sweet Alchemy». Κατά μία έννοια, η παρακολούθηση αυτής της ωριαίας παρουσίασης έμοιαζε σαν προβολή της φετινής εκπομπής του Στέλιου στον ΣΚΑΪ, η οποία ξεκινά οσονούπω. Μόνο το σκηνικό διαφέρει. Κατά τ’ άλλα, οι τηλεοπτικές «Γλυκές αλχημείες» θα έχουν τον ίδιο σεμιναριακό χαρακτήρα.
Στις δύο το μεσημέρι μπήκε το δεύτερο γκρουπ. Νομίζετε ότι για δεύτερη φορά το ζαχαροπλαστικό δίδυμο θα έφτιαχνε την τούρτα; Λάθος. Την έφτιαξε για τρίτη. Τη μία ώρα που μεσολάβησε ανάμεσα στα σεμινάρια, ο Στέλιος έκανε άλλο ένα, αυτήν τη φορά κεκλεισμένων των θυρών, μπροστά μόνο στις κάμερες της Κωνσταντίνας Βούλγαρη. Μιλάμε για παρλιαρική αντοχή, όχι αστεία. Με το υλικό αυτό η σκηνοθέτις έφτιαξε ένα βίντεο για το site των «Γλυκών ιστοριών». Ετσι, από σήμερα, στο www.glykesistories.gr μπορεί ο καθένας να παρακολουθεί την εκτέλεση της μαγικής κονκόρντ. Και να τη φτιάχνει ταυτόχρονα με τον σεφ. Εκείνη την ημέρα, οι συμμετέχοντες αρκέστηκαν να κρατούν σαν τρελοί σημειώσεις. Ανάμεσά τους, πολλές γνωστές φυσιογνωμίες από πέρυσι. Χαρήκαμε που τους ξαναείδαμε, γιατί αυτό σημαίνει ότι πέρασαν καλά και δεν αποθαρρύνθηκαν από την προηγούμενη μη πρόκρισή τους στον τελικό. Λέτε τελικά αυτή την ευκολία που επαναλαμβάνουμε οι περισσότεροι σε διάφορες περιστάσεις, το «πήρα μέρος για την εμπειρία και για να περάσω καλά», αυτά τα παιδιά πράγματι να το εννοούσαν;
Η πρώτη μέρα έληξε λίγο μετά τις τέσσερις, με τους τελευταίους να ενημερώνονται από τη γραμματεία της σχολής για το ποια από τις δύο επόμενες μέρες είχε οριστεί να διαγωνιστούν. Ψέματα. Η πρώτη μέρα έληξε λίγο πριν από τις πέντε, με τους «ανθρώπους των παρασκηνίων» να εκκαθαρίζουν τις τούρτες- υποδείγματα που πάγωναν στο ψυγείο. Μία φάγαμε επιτόπου, μία δεύτερη στείλαμε με μεγαλοψυχία στους συναδέλφους που είχαν μείνει στο γραφείο, μία τρίτη παραχωρήσαμε με χαρά στην κυρία που ήταν έτοιμη να επιληφθεί της καθαριότητας της αίθουσας και μια τέταρτη, εντάξει, το ομολογώ, κλάφτηκα στον σεφ και την πήρα σπίτι.
ΗΜΙΤΕΛΙΚΗ ΦΑΣΗ
Δεκαέξι ώρες αργότερα, μπαίναμε και πάλι στη Le Monde και παίρναμε λίγοι-λίγοι το ασανσέρ για τον πρώτο όροφο, διότι στις δέκα νταν η πρώτη δεκάδα θα ξεκινούσε την τρίωρη ζαχαροπλαστική πτήση της με κονκόρντ… Ανά μισάωρο θα ξεκινούσε και άλλη ομάδα, έτσι ώστε η κριτική επιτροπή να μπορούσε να αρχίσει το θεάρεστο έργο της, χωρίς πίεση, κατά τη μία και κάτι. Για το τι ρυθμοί θα επικρατούσαν στα διάφορα εργαστήρια ήμαστε προετοιμασμένοι, χάρη στην περσινή εμπειρία. Κάθε παιδί θα είχε μπροστά του τα δικά του υλικά και βασικά εργαλεία, αλλά στις ζυγαριές, στα μίξερ και στους φούρνους θα ίσχυαν οι αρχές της… κοινοκτημοσύνης. Για να μην τα δραματοποιούμε, ένας καλός συντονισμός κινήσεων ήταν όλο κι όλο ό,τι χρειαζόταν, και σε αυτό βοήθησαν καταλυτικά οι σπουδαστές της Le Monde, που είχαν αναλάβει χρέη επιτηρητή σε κάθε εργαστήριο. Πολύτιμη η βοήθεια και η συμπαράστασή τους, αν κρίνουμε από τα «ευχαριστώ» που εκσφενδονίζονταν προς το μέρος τους από τα παιδιά, μετά το πέρας της διαδικασίας.
Αν οι διαγωνιζόμενοι είχαν άγχος; Πολύ λιγότερο από ό,τι φανταζόμασταν. Κατά τα λεγόμενά τους, η κονκόρντ είναι πολύ πιο βατή παρασκευή σε σχέση με την τούρτα σοκολάτα με πραλίνα, που είχαν κληθεί να φτιάξουν οι αντίστοιχοι υποψήφιοι την προηγούμενη χρονιά. Και την οποία προφανώς οι φετινοί είχαν μελετήσει εξαντλητικά. Χα, έτσι θαρρούσαν! Μπορεί η συνταγή να είναι σχετικά απλή, όμως έχει μπόλικες παγίδες. Ας πούμε, η μους πρέπει να είναι πολύ αφράτη και, αν η μαρέγκα που περιέχει δεν είναι χτυπημένη όπως πρέπει, πουφ, το οικοδόμημα ξεφουσκώνει. Επίσης, η μαρέγκα της βάσης χρειάζεται να ψηθεί μέχρι άκρας… τραγανότητας εξωτερικά, όμως μέσα να διατηρεί μια ιδέα… νωπότητας. Να μην τρώμε και σκέτο σοβά. Για να μην πούμε για τη διακόσμηση με τα μαρεγκόκια-μπαστουνάκια, τα οποία πρέπει να είναι άφθονα και λεπτεπίλεπτα. Επιπλέον, η ελευθερία στο γαρνίρισμα που είχε δώσει στα παιδιά ο Στέλιος ήταν επίσης κάτι. που θα έπαιζε ρόλο στην τελική αξιολόγηση. Οσοι φόρτωσαν την τούρτα τους με φρούτα βγήκαν φάουλ. Οχι μόνο αυτά είναι περιττά από γευστικής άποψης, αλλά και ασυμβίβαστα με την αρχετυπικά γαλλική αισθητική που δεσμεύει το συγκεκριμένο γλυκό.
ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΡΙΣΕΙΣ
Λίγο μετά τη μία, τα μέλη της επταμελούς κριτικής επιτροπής άρχισαν να παίρνουν θέση γύρω από τη ροτόντα που είχε στηθεί στο μεγάλο χολ του ορόφου. Στη μέση έβαλαν τον Στέλιο Παρλιάρο. Στα αριστερά του κάθισε ο σεφ του «Γαστρονόμου» Χριστόφορος Πέσκιας, η Πόπη Χρυσανθίδου και στην άκρη ο Θοδωρής Μωυσίδης. Στα δεξιά του είχε την επίσης σεφ του «Γαστρονόμου» Νένα Ισμυρνόγλου, τον Φώτη Χρυσανθίδη και τον Κωνσταντίνο Χολέβα, καθηγητή ζαχαροπλαστικής στη Le Monde.
Η «συγχώνευση» ζαχαροπλαστών και μαγείρων δεν ήταν τυχαία. Τα εστιατόρια είναι ένας χώρος τον οποίο μπορούν να εξερευνήσουν επαγγελματικά οι μελλοντικοί ζαχαροπλάστες με μπόλικες αξιώσεις. Οπως και τα ξενοδοχεία εξάλλου. Αλλά αυτό θα μας το πει στην απονομή ο αρμόδιος φορέας… Ολοι οι κριτές φάνηκαν εξαρχής αποφασισμένοι να ανιχνεύσουν ακόμη και την πιο μικρή διαφορά που θα έδινε έστω και ενός βαθμού προβάδισμα στη μία τούρτα σε σχέση με την άλλη. Μιλώντας για βαθμολογία, το άριστα ήταν το 100: η γεύση βαθμολογούνταν από 1 έως 30, η τεχνική από 1 έως 30, η καθαριότητα από 1 έως 20 και το food styling ομοίως, από 1 έως 20.
Απαξ και ξεκίνησε η παρέλαση των παιδιών και των γλυκών τους μπροστά από το τραπέζι της επιτροπής, τα πράγματα σοβάρεψαν. Αν και κατά έναν ευτυχή τρόπο το κλίμα ταυτόχρονα ελάφρυνε. Διότι μπορεί οι διαγωνιζόμενοι να φαίνονταν άνετοι μέσα στα εργαστήρια, αλλά, πριν σταθούν μπροστά στους ειδικούς, η αγωνία είχε αρχίοει να διαγράφεται σε πολλά πρόσωπα. Μέχρι που μίλησαν μαζί τους, διαπίστωσαν ότι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, ότι κανένας από την επτάδα δεν ήταν φοβερός και τρομερός. Εκτός από μία κοπέλα, που καθ’ οδόν σκόνταψε και η κονκόρντ της προσγειώθηκε άτσαλα στο δάπεδο. Απελπισία; Απογοήτευση; Δεν θα το επιτρέπαμε ποτέ σε τέτοια χαρούμενη περίσταση. Η διαγωνιζόμενη θα είχε μια δεύτερη ευκαιρία την επόμενη μέρα. Δεν έδινε δα εξετάσεις και για τη NASA.
Πρώτα, λοιπόν, έρχονταν οι ερωτήσεις: Πώς σε λένε, ποια η ηλικία σου, αν επιτρέπεται, από πού μας έρχεσαι, τι σε δυσκόλεψε στην τούρτα κ.λπ. Μα ποια είναι αυτή που έβαλε τα κλάματα, καθώς απαντούσε αυτά τα απλά και τυπικά; Τη λένε Ιωάννα και, παρόλο που ακόμη δεν το ξέραμε, θα ήταν η πρώτη νικήτρια του διαγωνισμού. Δεν είχε τίποτα, της βγήκε η ένταση. Μετά ξεκινούσε η δοκιμή: κουτάλια να βυθίζονται στο σερβιρισμένο κομμάτι, μικρή περισυλλογή, ανταλλαγή απόψεων, ατομική βαθμολόγηση. Ελάτε, κύριε Πέσκια, δεν αντιγράφουμε από τον διπλανό μας! Γιατί όποιος κλέβει το σύστημα (μηχανογράφησης) τον τσακώνει. Μη μας γράψουν και στα blogs.
ME ΟΡΜΗ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ
Γύρω στις τέσσερις τα αποτελέσματα της πρώτης μέρας του ημιτελικού ήταν έτοιμα προς ανακοίνωση. Οι υποψήφιοι συγκεντρώθηκαν στην αίθουσα τελετών του τέταρτου ορόφου και ο Στέλιος Παρλιάρος ανακοίνωσε τους πέντε που προκρίθηκαν στον τελικότης Παρασκευής, «θα με ξαναδείτε του χρόνου!» μας είπε αποχαιρετώντας μας η Νατάσα, η οποία για δεύτερη χρονιά ταξίδεψε από τη Μακεδονία για να συμμετάσχει στο διαγωνισμό των «Γλυκών ιστοριών». To ίδιο μας έταξαν αρκετά άλλα παιδιά εκείνη την ημέρα, αλλά και την επόμενη. Αρα, καλά θα πέρασαν και φέτος κοντά μας, ανεξαρτήτως έκβασης. Αμοιβαία τα αισθήματα.
Την Πέμπτη 12 του μηνός, δεύτερη ημέρα της ημιτελικής φάσης, τα πράγματα κύλησαν σε παρόμοιους ρυθμούς. Μια γενική παρατήρηση ήταν ότι οι τούρτες αποδείχθηκαν καλύτερες γευστικά από εκείνες που η επιτροπή δοκίμασε την Τετάρτη, όμως έχαναν στο γαρνίρισμα. Με τόσο φρούτο που ξάπλωνε πάνω τους, εύλογα χαρακτηρίστηκαν από τους κριτές «φλύαρες». Ατυχήματα δεν είχαμε, τα κλάματα δεν έμπηξε κανείς, άλλοι πέντε τυχεροί πήραν το πράσινο φως για τον τελικό, οι «συναγωνιστές» τους τους συνεχάρησαν με αβρότητα, γενικώς όλα καλά. A, εκτός από μια μικρή αναποδιά, που τελικά όμως δεν επηρέασε καθόλου τις εξελίξεις: η συνταγή του τελικού διέρρευσε. Σε πηγαδάκι των παιδιών ακούστηκε να μιλάνε για την επερχόμενη μπλακ φόρεστ. E, ποτέ. Για ένα κούτελο καθαρό ζούμε. Στρώθηκε ο Στέλιος και σκέφτηκε πάραυτα τις εναλλακτικές. To τι γλυκό θα ζητούσε την Παρασκευή να φτιάξουν οι φιναλίστ θα το γνώριζε μόνο ο ίδιος, χωρίς διαπραγμάτευση. Μόνο ένα παράγγελμα είχε να δώσει στους προμηθευτές των υλικών: Θυμάστε εκείνα τα βύσσινα που λέγαμε ότι θα χρειαζόμασταν αύριο; Ακυρα. Φουντούκια θέλουμε, πολλά φουντούκια.
Ο ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ
Πολύ ήσυχη μας φάνηκε η Παρασκευή συγκριτικά με τις προηγούμενες μέρες, αφού οι διαγωνιζόμενοι ήταν μόλις δέκα, πέντε προκριθέντες στις 11 και άλλοι πέντε στις 12 Σεπτεμβρίου. Προτού μοιραστούν σε δύο εργαστήρια, μία ώρα πριν ξεκινήσει το πολύτιμο τρίωρο μέσα στο οποίο θα κρίνονταν όλα, ο Στέλιος Παρλιάροςτούς έκανε άλλο ένα μάθημα· αυτήν τη φορά με αντικείμενο την τούρτα σοκολάτα με πραλίνα και ντακουάζ φουντουκιού, την οποία παρασκεύασε παρουσία τους. Νομίζετε ότι πρόκειται για κάποια παραλλαγή της περσινής; Μέγα λάθος. Διότι φέτος τα παιδιά κλήθηκαν να φτιάξουν μόνοι τους την πραλίνα, πράγμα που ανέβασε αισθητά το βαθμό δυσκολίας της παρασκευής. Και πάλι το γαρνίρισμα αποτέλεσε «ελεύθερο θέμα» και πάλι η παγίδα την οποία έπρεπε να αποφύγουν σε αυτό το στάδιο ήταν τα φρούτα. Ο σεφ δεν τους το είπε, αλλά κατά τη γνώμη του αυτά δεν ταιριάζουν διόλου με την πραλίνα.
Στις δέκα ξεκίνησε η δοκιμασία, στη μία κανονικά θα τελείωνε, όμως δόθηκε παράταση λόγω μιας εμπλοκής με τους φούρνους, που δεν ήταν ευθύνη των παιδιών. Συνεπώς η ημίωρη παράταση τους άξιζε και με το παραπάνω. To ντακουάζ φουντουκιού ήταν αυτό που δυσκόλεψε τους περισσότερους, καθώς είτε τους παραψήθηκε είτε τους βγήκε πολύ λεπτότερο από ό,τι έπρεπε, με κίνδυνο να εξαφανιστεί μέσα στην πλούσια σοκολατένια κρέμα. Μόνο μία διαγωνιζομένη αναγκάστηκε να επαναλάβει και την παρασκευή της πραλίνας, διότι, για έναν ανεξήγητο λόγο, της έλιωσε μέσα στο μείγμα η μαρίζ! Ολοι οι κριτές είχαν έρθει από νωρίς και μπαινόβγαιναν στα εργαστήρια, ώστε να έχουν όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη άποψη για τον τρόπο που εργάζονταν οι εννέα νεαρές και ο Ξενοφών, ο μοναδικός εκπρόσωπος του φύλου του που έφτασε στον τελικό.
Η παρέλαση των δέκα μπροστά από την κριτική επιτροπή αυτήν τη φορά ήταν πιο εύκολη από ψυχολογική άποψη, αφού δεν χρειάζονταν εκ νέου συστάσεις, απλώς μια υπενθύμιση του ποιος (είσαι εσύ) και του γιατί (είσαι εδώ σήμερα, έχοντας βάλει ποιο ακριβώς βραβείο στο μάτι). Οι απαντήσεις όλων των αποχρώσεων: χαριτωμένες, σοβαρές, αμήχανες, εμπεριστατωμένες, κοφτές, διπλωματικές ή συγκινησιακά φορτισμένες. Οσο κι αν προσπάθησαν οι κριτές να διατηρήσουν την αντικειμενικότητα τους, οι προσωπικές συμπάθειες έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Εντός μιας ώρας μετά την τελευταία μπουκιά, γνωρίζαμε ποιοι είναι επισήμως οι πέντε νικητές τού «Γίνε ζαχαροπλάστης». Βάσει βαθμολογίας πρώτη κατετάγη η Ιωάννα Μιχαλακοπούλου, δεύτερη η Αιμιλία Κυριλή, τρίτος ο Ξενοφών Ψουρούκης, τέταρτη η Χρυσούλα Παπαγεωργίου και πέμπτη η Κωνσταντίνο Νάκου.
Η ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ
Η Κωνσταντίνο Βούλγαρη μαγνητοσκόπησε τις πρώτες αντιδράσεις και δηλώσεις των παιδιών, τις οποίες παρακολούθησαν με ενδιαφέρον οι καλεσμένοι στην απονομή των βραβείων, το βράδυ της Δευτέρας 16 Σεπτεμβρίου. Η λιτή τελετή πραγματοποιήθηκε -πού αλλού;- στη Le Monde, με προκαθορισμένη ώρα έναρξης την 8η βραδινή. Χρέη παρουσιάστριας εκτέλεσε η δημοσιογράφος Χριστίνα Βίδου, γνωστή στο κοινό από την καθημερινή παρουσία της στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ.
Ο διευθυντής των περιοδικών εκδόσεων της «Καθημερινής», Σωκράτης Τσιχλιάς, με μερικά απλά λόγια φώτισε όλο το νόημα της πρωτοβουλίας: «Αισθανόμαστε ευτυχείς αν με αυτόν το διαγωνισμό προσφέραμε λίγη χαρά σε κάποιους ανθρώπους αυτούς τους δύσκολους και μίζερους καιρούς. Και θα αισθανόμαστε ακόμη πιο ευτυχείς αν ανοίξαμε ένα δρόμο ή ένα παράθυρο σε ένα μέλλον επαγγελματικό, σε ένα όνειρο».
Πολύ απλός και ο σύντομος χαιρετισμός του Στέλιου Παρλιάρου: «Χαίρομαι πολύ για τα νέα παιδιά που αγαπάνε και πραγματικά ενδιαφέρονται για τη ζαχαροπλαστική. To επίπεδο ήταν καλύτερο από πέρυσι, άρα τα εκπαιδεύουμε πολύ καλό μέσω του περιοδικού. Ακόμη κι αυτοί που δεν διακρίθηκαν είναι νικητές ούτως ή άλλως». Ο επόμενος που ανέβηκε στο βήμα ήταν ο διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων της Le Monde, Νίκος Βελισσαρόπουλος: «Θα είναι μεγάλη μας χαρά να βλέπουμε τους νικητές να κυκλοφορούν στους διαδρόμους της σχολής μας και αύριο – μεθαύριο να πηγαίνουμε στα ζαχαροπλαστεία τους». Την προοπτική της ξενοδοχειακής απασχόλησης των νέων επαγγελματιών ζαχαροπλαστών έθεσε έμμεσα ο Γιώργος Τσακίρης, πρόεδρος του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδας, λίγο πριν βραβεύσει την Κωνσταντίνο Νάκου: «Ο τουρισμός είναι μια βιομηχανία που αρχίζει να προσανατολίζεται προς την ποιότητα και να αποτελεί μια αναπτυξιακή διέξοδο». To συνοδευτικό έπαθλο της είναι η δωρεάν παρακολούθηση ενός εντατικού προγράμματος ζαχαροπλαστικής διάρκειας έξι εβδομάδων στη Le Monde. Ο,τι ακριβώς κέρδισε και η Χρυσούλα Παπαγεωργίου, η οποία παρέλαβε την τιμητική πλακέτα της από τον Γιώργο Καββαθά, πρόεδρο της ΓΣΕΒΕΕ. Ο τελευταίος δήλωσε: «Είμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς όταν βραβεύουμε μελλοντικούς συναδέλφους», τονίζοντας ότι «ο ελληνικός γαστρονομικός πολιτισμός είναι αυτός που πρέπει όλοι να αναδείξουμε».
Για το τριήμερο ταξίδι του στο Παρίσι, στη νέα σχολή της σοκολατοβιομηχανίας Valrhona, μαζί με τους πιο διάσημους ζαχαροπλάστες του κόσμου, ενημέρωσε τον Ξενοφώντα Ψουροΰκη η Βάσω Μπουστάνη, πρόεδρος της εταιρείας Deals S.A., η οποία εισάγει την εκλεκτή σοκολάτα στην Ελλάδα. Λίγο πριν, είχε πει απευθυνόμενη σε όλα τα παιδιά: «Τα όνειρα κυνηγιούνται, δεν πέφτουν από τον ουρανό. Πρέπει κανείς να επιμένει γΓ αυτό που θέλει να κάνει».
Αμέσως μετά, ο Στέλιος ξανανέβηκε στο βήμα, αυτήν τη φορά ως μελλοντικό αφεντικό της Αιμιλίας Κυριλή, η οποία κέρδισε ένα χρόνο μαθητείας στο εργαστήριο του. «Δεν πιστεύω να με παρατήσεις και να φύγεις;» ρώτησε αστειευόμενος τη μελλοντική του συνεργάτιδα ο σεφ. Την πρώτη νικήτρια Ιωάννα Μιχαλακοπούλου, η οποία κέρδισε δωρεάν διετή φοίτηση στο τμήμα ζαχαροπλαστικής της Le Monde, βράβευσε ο διευθυντής Σπουδών και Μάρκετινγκ της σχολής, Δημήτρης Αντωνόπουλος, κάνοντας λόγο για «το όραμα της γαστρονομικής και τουριστικής εκπαίδευσης». Τα πέντε παιδιά ευχαρίστησαν με τον δικό τους τρόπο για τις ευκαιρίες που τους δίνονται. Παρακαλούμε να είστε καλά και να τις αξιοποιήσετε στο έπακρο!
ΓΛΥΚΟ ΦΙΝΑΛΕ
Και επειδή δεν στοιχειοθετείται χαρά χωρίς γλυκά, μετά την τελετή βράβευσης ακολούθησε κέρασμα στην ταράτσα της σχολής. Ενα τραπέζι φίσκα με μίνι τσίζκεϊκ, λέμον πάι και μους σοκολάτα διό χειρός Στέλιου Παρλιάρου περίμενε τους προσκεκλημένους. Εκείνοι το επισκέφτηκαν, αφού πρώτα έκαναν τους γύρους τους στους μπουφέδες με τα κρύα και τα ζεστά αλμυρά εδέσματα, των οποίων είχαν επιληφθεί οι καθηγητές και οι σπουδαστές μαγειρικής της σχολής. Ποτήρια με ποτά, χυμούς και αναψυκτικά υψώθηκαν πολλές φορές προς τιμήν νικητών και διοργανωτών, με την υπόσχεση ότι η ζαχαροπλαστική θα είναι όλων η προτεραιότητα.
Πηγή: Γλυκές Ιστορίες τ.35 Οκτώβριος 2013
http://www.readoz.com/publication/read?i=1059570#page1
